Prinsenstraat

Konden de Engelsen dan zomaar altijd en overal bombarderen? Neen, dat zeker niet maar nu moet ik u even uitleggen hoe de Duitse verdediging in elkaar stak. Om bomaanvallen te bemoeilijken, plaatsten de Duitsers zware lucht-afweerkanonnen, de zogenaamde FLAK – Flieger Abwehr Kanone – op de forten Erfprins, Dirksz Admiraal en later op de Vangdam. Middelzwaar geschut stond bij de Vismarkt en tot wel 40 batterijen lichter geschut wisselde regelmatig van plek. Die kanonnen schoten granaten de lucht in die dan ontploften en een bommenwerper konden beschadigen of vernietigen. De scherven van die granaten regenden weer naar beneden en vormden een groot gevaar voor burgers. Die moesten bij een bomaanval dan ook schuilen, tegen de bommen en tegen de granaatscherven. Dat deden mensen onder de trap of in de kelder. Tegen aanvallen overdag waren op vliegveld de Kooy bovendien vanaf juli 1940 Messerschmitt jagers gestationeerd.

In de beginjaren van de oorlog was er nog geen waarschuwingsradar in Den Helder en zocht men vanaf de kustwachttoren bij Huisduinen het luchtruim af naar naderende Engelse toestellen. Ook gebruikten de Duitsers “hörchgeräte”, een soort super-oren om geluid te versterken en de richting ervan te bepalen.

De Prinsenstraat werd zwaar getroffen bij het bombardement van 24 – 25 juni 1940 en later weer op 11 op 12 oktober 1940.