Spoorstraat - hoek Palmstraat

De oorlog leek in na september ’44 langzaam uit te doven in Den Helder. Eerst hoopten we op een snelle bevrijding door de luchtlandingen bij Arnhem. Alle Duitsers en NSB’ers vluchten die dinsdag 19 september in paniek de stad uit! Ha! We noemden het Dolle Dinsdag. Toen de luchtlandingen mislukten en Nederland niet bevrijd kon worden, kwamen ze terug en werd het grimmiger dan ooit. Iedereen, behalve als je werkzaam was in een essentieel beroep, moest de stad vóór acht uur ’s avonds verlaten hebben en mocht niet meer terugkomen. Ook voor mij was het, gezien mijn slechte gezondheid, zo gaf mijn directeur bij de gemeente mij te verstaan, beter om weg te gaan. We hebben al onze bezittingen, en moeders in een luie stoel, op een handkar gezet en zijn naar Breezand gelopen waar we bij familie in huis konden.

Na januari ’45 waren er geen Duitse konvooien meer en op de Rijkswerf was alle werk stil komen te liggen. Met de Bevrijding in zicht kreeg de stad in april plots te maken met een laatste, gewelddadig hoofdstuk, de opstand der Georgiërs op Texel. Deze onwillige Duitse hulptroepen kwamen in opstand tegen hun Duitse meesters. In de zware strijd op Texel moesten de Georgiërs het afleggen tegen de Duitsers. Geallieerde hulp kon nauwelijks gegeven worden. Bij toch een poging tot hulp, een aanval door 24 Typhoon jachtbommenwerpers op Duitse geschutsbatterijen in Den Helder, werd zware schade aangericht op het Havenplein. Hotel Den Burgh en het Monument “Voor hen die vielen”, waar we onze tour begonnen, werden beschadigd.

Ook dit pand werd beschadigd bij de aanval door Blenheim bommenwerpers op 1 mei 1941.