Plantsoenstraat

Waarom, zult u vragen, wierpen die Engelsen dan niet wat nauwkeuriger hun bommen af op Willemsoord? Zo’n groot doelwit is toch nauwelijks te missen? De Engelsen hadden echter maar twee mogelijkheden om een doelwit als Den Helder aan te vallen. De eerste was ’s nachts vanaf een relatief grote hoogte. Zo kon men redelijk goed navigeren en het doel waarnemen. Maar elke kleine verstoring van de hoogte of richting van de aanvalsrun betekende een enorme afwijking waar de bommen terecht kwamen, soms wel vele honderden meters van het doelwit, Willemsoord. En dat lag maar 250 tot 500 meter van de binnenstad af. Zo vielen veel van de bommen mis en op de onschuldige bewoners van onze stad.

De tweede methode was overdag aanvallen op zeer lage hoogte. Dan vlogen de tweemotorige bommenwerpers op 20 – 30 meter hoogte over zee naar Nederland om niet gezien te worden. De vliegtuigen draaiden dan boven land bij het Noord-Hollands Kanaal richting Den Helder en konden zo vrijwel onopgemerkt aanvallen.

Duitse jagers hadden bij die methode maar 5 minuten tijd voor een alarmstart en het luchtafweergeschut kon nauwelijks reageren. Dat leek dus een goede methode, maar de bommenrichtkijker werkte niet op die lage hoogte en de piloten wierpen hun bommen dus op het oog af, met vaak desastreuze misrekeningen.

In de Plantsoenstraat ontstond op 25 juni 1940 om half één ’s nachts zware brand door staafbrandbommen. Er vielen geen slachtoffers.